روزنامه تایم در تازه‌ترین مقاله تحلیلی خود در این باره به قلم «آلن شرودر» نوشت: دانلد ترامپ باید خود را برای یک حضور متفاوت که هرگز در زندگی‌اش تجربه نکرده آماده کند. او این بار نه در قامت یک رقیب درون‌حزبی که در قامت نامزد نهایی جمهوریخواهان باید در انظار میلیاردها انسان در مقابل حریف قدرتمند و سیاست‌بلدی چون هیلاری کلینتون ظاهر شود. همین امر موجب شده که او را ترس و نگرانی فرا بگیرد. او، شاید در سخنرانی خود با فرافکنی و یا تکنیک‌های مختص به خود بتواند در جمع هوادارانش غوغا به پا کند، اما در مناظرات نهایی آن هم با حضور سوالات تخصصی‌تر در حوزه سیاست (داخلی و خارجی) و اقتصاد و امنیت، عملا با مشکل مواجه می‌شود. سختی کار، جایی است که کلینتون که کوله‌باری از تجربه در مورد این مسائل است، او را با توسل بر دانسته‌ها و تجاربش به چالش بکشد. ترامپ در جریان رقابت‌ها و مناظرات درون‌حزبی تقریبا هر سازی زد، مسئولین مناظرات به آن رقصیدند. او حتی در تغییر زمان و درازای مناظره‌ها هم تاثیرگذار بود. مناظرات انتخابات سراسری تفاوتی بزرگ با مناظرات رقابت‌های درون‌حزبی دارد. در مرحله درون‌حزبی، ترامپ ناز می‌کرد و می‌تازاند چون می‌دانست که شبکه‌های برگزارکننده مناظرات، برای بالا بردن جایگاه خود و فروش آگهی‌های تجاری‌شان، نیاز به مشارکت او دارند. اما در این مرحله، فقط پخش عمومی مطرح است و خبری از منافع تجاری نیست و در نتیجه؛ شبکه‌های میزبان و برگزارکننده اصلا نیازی به خریدن ناز نامزد انتخاباتی ندارند. مناظرات انتخابات سراسری، با شعار «فضیلت مدنی خالص» به مخاطب عرضه می‌شوند و امور تجاری و تبلیغاتی در ان هیچ جایگاهی ندارد و به همین سبب هم جذاب هستند.

 

 

شروردر در ادامه آورد: برنامه مناظرات از چند ماه پیش به کمیته ملی هر دو حزب اعلام شد. ستاد کلینتون شرایط را پپذیرفت و هیچ اعتراضی هم نکرد اما ترامپ اعلام کرد که با شرایط موافق نیست و درخواست تعیین شرایط خود را دارد. ترامپ، به زمان برگزاری مناظرات اعتراض دارد و آن‌ها را همزمان با برگزاری مسابقات فوتبال آمریکایی که بسیار مورد علاقه وی است می‌داند. از طرف دیگر، خواستار دخالت در تعیین مدیران مناظره است. حق دخالت در تعیین مدیران مناظره از دوره نیکسون ببعد، منسوخ شد و از آن پس، نامزدها حق اعمال نظر در انتخاب مدیران مناظره را ندارند. ترامپ که با توجه به برنامه‌های موفقی چون «کارآموز» در تلویزیون، خود را استاد اجرای تلویزیونی می‌داند، این بار سعی دارد نقش یک تهیه‌کننده برنامه مناظره را ایفا کند که البته تا بدین لحظه به درخواستهای وی توجهی نشده است. مناظره اول و مناظره آخر وی با کلینتون به مراتب از مناظره دوم سخت‌تر است. او در این دو مناظره باید در هر کدام از 6 بخش مناظره، 15 دقیقه سخن مفید و اصولی در مورد مسائل مختلف داشته باشد و هر گونه فرافکنی و بازی به کلمات، دقیقا زیر ذره‌بین مخاطب ریزبین قرار دارد و می‌تواند برای او هزینه‌ساز شود. اما او یک راه نجات در مقابل کلینتون دارد و آن توسل بر روش «سارا پالین» -قائم مقام وقت جان مک‌کین- در سال 2008 در مقابل «جو بایدن» -قائم مقام وقت اوباما- است: اجرای روش پاسخ‌ در زمان کوتاه در جهت ایجاد سر و صدا به جای بحث و استدلال پایدار تا بدینوسیله ذهن بینندگان را از پی بردن به ضعفش در مقابل حریف منحرف کند. همچنین این انتظار می‌رود که ترامپ خواستار کوتاه شدن وقت مناظره‌ها شود؛ مثلا از 90 دقیقه به 60 دقیقه. ترامپ پیوسته نشان داده که نیاز به وجود ملازمان بر روی صحنه دارد. او یک فرد تک بعدی است و توان روبرویی یکسره و تمام‌قد با کلینتون که تجربه‌های قبلی مناظره را داراست، ندارد. اگر ترامپ به واقع تصمیم به دور زدن و یا تسهیل شرایط مناظره را داشته باشد حق دارد. سخت است که در مقابل حریف توانایی چون هیلاری بتوان 90 دقیقه تاب آورد.